به فرمودهٔ مولی متقیان امیر المؤمنین علی(ع): فقدان پیامبر(ص)، اعظم مصائب است و چیزی با مرگ پیامبر(ص) قطع شد که با مرگ احدی قطع نشد. (منظور نزول آیات قرآن و فرود فرشتهٔ وحی بود)

حمد و ستایش خداوندی را که با ارسال پیامبران، انسان‌ها را از ورطهٔ هلاکت نجات بخشیده و با ختم نبوّت به وسیلهٔ محمّد مصطفی(ص) به او کرامتی دیگر بخشید. نبی مکرّم اسلام شخصیت بزرگی که گفتار و دستور نیک را تؤامان با عمل صالح نمود و به این وسیله توانست وحشی‌ترین اقوام بَدوی را به سوی خود کشانده و از آن‌ها انسان‌های نمونه بسازد. هرچند رفتار عملی پیامبر اسلام نقش اصلی را در هدایت انسان‌ها به شاهراه کمال داشت، اما باید اذعان نمود که گفتار و سخنان آن حضرت نیز، در رسیدن به این مهم نقش به سزایی داشت.

بارها و بارها مشرکان از نزدیک شدن افراد به رسول خدا و شنیدن سخنان او منع و از آن هراس داشتند؛ زیرا خود تأثیر شگرف کلمات آن حضرت را دیده و بارها ناخواسته حلاوت و شیرینی گفتار آن حضرت را حتی سخت‌دل‌ ترینشان چشیده بودند. کلمات دُرّگونهٔ حضرتش که جان مایه‌های آن برگرفته از سرچشمهٔ لایزال علم الهی بود و از کسی شنیده می‌شد که نمونهٔ عملی و تندیس مقدّس اخلاق کامل و صاحبِ تمامیِ مکارم اخلاقی بود، همچون معجزهٔ جاودانه‌اش، قرآن کریم،‌ ابدی و مانا گشت و سینه به سینه در میان نسل‌ها جاودانه شد.