ما خواستیم خادم او شویم ؟ یا او خواست ما خادم او باشیم ؟ درود خدا بر حضرت علامه طباطبایی که فرمود : تو مپندار که مجنون سر خود مجنون شد                                                  ز سَمَک تا به سماکش کشش لیلا برد من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه                                                  ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد من خسی بی سر و پایم که به سیل افتادم                                                  او که می رفت مرا هم به دل دریا برد کسی که حسین را درک کرده باشد مزدش را کمتر از حسین(ع) نمی خواهد ؛ آن هم نه از دست هر کسی ٬ فقط از دست خود حسین (ع). به گدای تو اگر هر دو جهان را بخشند                                                 رد کند ٬ غیر تو را از تو تمنا نکند خدا « بهجت عارفان » را غریق رحمت کند که می فرمود : ما اجیر هستیم ٬ مزدمان را خیلی وقت است که به ما داده اند ٬ مزد٬ ولایت اهل بیت (ع) است تا آخر عمر  هم خودمان را وقفشان کنیم ٬ می ارزد . خادم همیشه با اربابش است . اصلا خادم بی اربابش نمی شود .خادم همه عزت و آبرویش در گرو اضافه شدن به نام سیدالشهداست و راز افتخار خادمی هم همان است که حافظ فرمود : کس در جهان ندارد یک بنده هم چو حافظ                                                زیرا که چون تو شاهی ٬ کس در جهان ندارد همین افتخار را هم خادمان را بس که با ارباب شناخته می شوند : غرور چیز بدی نیست در حریم شما غلام شاه تمام جهانیان بودن این جاست که قشنگ تر می شود نجوا کرد و درخواست نمود : نوکر ٬ رخ ارباب نبیند سخت است                                                لب تشنه اگر آب نبیند سخت است اللهم عجل لولیک الفرج