با گذر از ماه حزن و اندوه محرم الحرام و رسیدن به نیمه‌های ماه اسارتِ پیروزمندانه خاندان مطهر حضرت سید الشهدا علیهم السلام، حتما هر یک از ما، حتی برای یکبار هم که شده در طول این مدت، حداقل جرعه ای یا لقمه ای از برکت حضرت سید الشهدا، متبرک شده ائیم که بسیار هم لذت بخش است و روح پرور.
این سخن به این معنا نیست که در ده ماه دیگرِ سال، نذوراتی داده نمی‌شود، بلکه گویای این مطلب مهم است که در طی این دو ماه، نذورات رنگ و بوی ویژه‌ای داشته و تنوع بسیار بیشتری دارند. نذوراتی شامل نذرهای فرهنگی، نذرهای نقدی و غیر نقدی، سفره‌های برکت الهی و ...
و همین امر بهانه‌ای ست برای پرداختن به این موضوع در سبک زندگی؛ اینکه بدانیم آیا اصلا پایه و ریشه‌ای دینی در این امر نهفته است یا فقط آداب و رسومی بی پایه و اساس است که سینه به سینه و نسل اندر نسل به زندگی امروز ما وارد شده و شاید بعضا رنگ و بویی جدید یافته یا توسط افرادی مغرض، با خرافه‌هایی ترکیب شده است؟
پاسخ به این سوال مهم و اساسی را از روشن‌تر از کلام حق، در کجا می‌توان جستجو کرد؟
پس به سراغ قرآن کریم می‌رویم و با اشاره‌ای مختصر اما مهم و مفید، بر پاسخ این امر می‌رسیم. در آیه شریفه 53 از سوره مبارکه احزاب، خداوند متعال چنین میفرماید:
ای کسانی که ایمان آورده اید، به خانه های پیامبر داخل مشوید. مگر شما را به خوردن طعامی فراخوانند بی آن که منتظر بنشینید تا طعام حاضر شود اگر شما را فراخواندند، داخل شوید و چون طعام خوردید پراکنده گردید نه آن که برای سرگرمی سخن آغاز کنید. هر آینه این کارها پیامبر را آزار می دهد و او از شما شرم می دارد ولی خدا از گفتن حق شرم نمی دارد.
بسیاری از اساتید اخلاق، معتقدند منظور از خانه پیامبر(ص) برای امروز، هر مکان و مجلسی است که نام و ذکر خدا و پیامبرش در آن برده شود از قبیل مساجد و حسینیه‌ها و تکیه‌ها و خلاصه هر مکانی که جهت تکریم خاندان اهل بیت علیهم السلام، برپا شده است. پس هر اطعام و سفره‌ای در این مکان‌ها در راستای همان اطعامی است که آیه شریفه مذکور، فرموده است. لذا اگر کسی برای چنین اطعامی دعوت شد؛ هیچ نکوهشی بر او نیست که این دعوت را بپذیرد و حتی شایسته و بایسته است که این دعوت را بپذیرد و شاکر این دعوت و بهره الهی باشد.
پس این کلام بسیار ناپسند است که برخی این قبیل سفره‌ها را نکوهش کنند و یا استفاده از این سفره‌ها را مورد تمسخر قرار دهند.
از طرفی، مساله اسراف و تبذیر و بی توجهی به این امر مهم، هم شامل نذورات می‌شود و هم غیر نذورات، پس نباید به بهانه امر اسراف، جلوی اینگونه برکات گرفته شود بکله باید با مدیریتی همه جانبه به بهترین نحو ممکن اجرا شود؛ چرا که از این نذورات و اثرات معجزه آسای آنها در شفای دردهای روحی و جسمی و اخلاقی شواد بسیاری وجود داشته و دارد که مجال مطرح نمودن آن در این بحث نیست و علاقمندان می‌توانند به منابع و ماخذ مربوطه آن مراجعه نمایند.
پس در آخر برای نتیجه گیری از این امر مهم به سراغ حدیث شریفی از بحارالانوار (287) می‌رویم که در مورد نذری دادن برای امام حسین علیه السلام آمده است.
امام علی علیه السلام فرمودند: "همانا خداوند ما را برگزیده است و گروهی را برای ما برگزیده است تا یاریمان کنند و به سبب شادی ما شاد باشند و به خاطر حزن ما اندوهگین باشند و اموال و جان‌هایشان را در راه ما بذل کنند. آنان از ما و به سوی ما هستند."
شاهد سخن ما در این حدیث شریف، بذل مال است که در قرآن کریم هم اشاراتی به انفاق با مال و جان شده است که می‌توانید به آیات مربوطه مراجعه نمائید. اما نکته‌ای نیز قابل توجه است و آن اینکه نذر فقط نباید خوراکی باشد بلکه حتی می‌توان گاهی یک کتاب خوب را و یا یک عمل نیک را نذر نمود و دیگر اینکه مبلغ نذر مهم نیست بلکه نیت شخص نذر کننده مهم است و اخلاص آن و نیز میزان احتیاج جامعه به نوع نذر و انفاق.
امیدواریم نیت‌های خالص، نذرها قبول و مصرف نذرها گوارای وجود و شفا بخش روح و جسم‌تان شود.
ع.س.حسینی
